Is niet zomaar iets. Het is een ingewikkeld geheel.
Er kan angst zijn in een kind, omdat er een ervaring is geweest die niet fijn was.
Angst kan zelfs al bij de geboorte zijn ontstaan.
Angst kan doorgegeven zijn van moeder op kind. Of via de ouders, het DNA.
Als de angst in een kind zit dan zie je dat aan de buitenkant omdat het kind onzeker is. Snel huilt, iets niet durft te doen.
Elke keer weer bevestiging zoekt.
Een kind wat geen stappen zet of elke keer de hulp van een ander nodig heeft.
Wat er over angst echter minder of niet bekend is, dat het in het lichaam nestelt. Daar de boodschapper is. Het hele lichaam beheerst en de energie van het lichaam compact wordt.
Waardoor letterlijk de levensenergie, de adem en de rest, niet meer of steeds moeizamer stroomt.
Met als effect dat alles in het lichaam steeds minder functioneert.
Het kind gaat zich hierdoor nog slechter voelen.
Er vormt zich een neerwaartse spiraal. Of de eigen gevangenis.
Het kind vindt niets meer leuk. Wordt depressief of ziek en er lijkt niets meer goed te gaan.
De angst wordt in stand gehouden en ook nog eens versterkt.
Waardoor het hele bovengenoemde nog erger wordt.
Je begrijpt, er lijkt geen redden meer aan.
Als je kind angstig is, wees dan alert.
Probeer er over te praten, wees vooral een luisterend oor en heb begrip. Oordeel niet. Kom niet met allemaal argumenten. Probeer niet direct de oplossing te zijn.
Angst is niet zomaar een oppervlakkig iets.
Angst kan diepgeworteld in het lichaam zitten waar elke keer op wordt gereageerd. Als er iets gebeurd, is daar de trigger.
Angst wordt in stand gehouden.
Het lichaam houdt het nog meer vast.
Weet dat je angst niet zomaar kunt oplossen. Angst heeft veel begrip nodig. Tijd is de remedie.
Als er op de juiste manier naar het kind wordt gekeken en er mee om wordt gegaan, is er iets aan te doen.
Net als in het vorige bericht wat ik plaatste (Druk, categorie Aards leven), geldt ook hier weer, geen druk.
Het kind heeft de ruimte nodig. Druk, wijst het kind af.
Elk kind wil gezien worden en daarom mag angst er zijn.
Verplaats je in het kind en verwacht niet dat de angst zomaar verdwijnt. Laat het kind ervaren dat jij er bent.
Dat jij ook je angsten hebt.
Geef aan dat het normaal is en wat het kind er aan kan doen.
Er over praten. Eerlijk zijn. Niet wegstoppen.
En vooral nogmaals benadrukken, het is niet fout of verkeerd om je zo te voelen en je bent hier niet de enige in.
En als er iets is, hulp vragen. Alleen dan kan er begrip getoond worden. Als je niet weet wat er omgaat in jouw kind, dan wordt het voor jou als ouder heel erg gissen en dat brengt misverstanden. Leg het je kind uit.
Ga geen ellenlange gesprekken aan, dat ervaart een kind weer als druk en heeft het tegenovergestelde effect.
Laat gebeurtenissen een aanleiding zijn om voorbeelden te kunnen geven en daar (kort) op in te haken.
Laat het ten alle tijden even een moment zijn die je benut. En ga niets lopen forceren.
Het moment dient zich aan en kan je spontaan laten ontstaan. Zo is er geen druk.
Beter een klein stapje en dan een paar keer en vooruit, dan meteen een grote stap proberen en je bent weer teruguit. Je hebt je kind weggeduwd.
Iedereen heeft angst en hoe meer een kind ervaart dat een ander ook angst heeft, weet het kind, het ligt niet aan mij.
Het kind wil ten alle tijden niet anders zijn…
Liefs, Diana.