Je wilt je kind zo graag helpen en de logische stap is om allerlei hulp in te schakelen. Speltherapie, EMDR, psycholoog, therapeut, maatschappelijk werker, al dan niet vanuit school, ervaringsdeskundige. En zo zijn er vele mogelijkheden. Test hier en test daar en het kind wordt overal mee naar toegenomen.
Meestal is de paniek vanuit de ouder(s) het grootst en het kind krijgt door alle hulp alleen maar het signaal, er mankeert iets aan mij.
Ik doe het niet goed want ik krijg hulp.
Andere kinderen hebben dit niet dus het zal wel aan mij liggen.
Kinderen vergelijken graag.
Een kind wat wordt gevraagd om te gaan praten over wat er dwars zit. Over gevoelens of emoties tonen. Bij een kind werkt het averechts. Hoe meer je probeert te praten. Hoe meer je probeert te achterhalen (d.m.v. externe hulp) hoe meer het kind dichtklapt of juist gefrustreerd raakt.
In mijn Praktijk help ik zo vaak kinderen die alleen maar bozer zijn geworden en zich nog meer in de steek gelaten voelen en zich nog meer anders en vreemd voelen en zich er nog meer alleen voor voelen te staan, door de hulp die ze hebben gekregen.
Omdat therapeuten, artsen, hulpverlening en jeugdinstanties, niet kijken naar het kind. In de oppervlakte blijven hangen met allemaal standaard vragen. Het kind in een hokje plaatsen of proberen te blijven plaatsen. En het kind zich alleen maar nog meer weggeduwd voelt en nog minder begrepen. Waardoor de eerdere “problemen” eigenlijk alleen maar in het kind versterkt worden.
Het gaat er om dat het kind ook de ruimte krijgt om zichzelf te kunnen zijn of zichzelf weer terug te vinden.
Als ouders (en als mens) willen we altijd alles snel opgelost hebben.
Het liefst dat het kind zich morgen (of vandaag) al weer helemaal top voelt.
Er niks meer aan de hand is en het op school ook geweldig gaat.
Zo simpel zit het niet in elkaar.
Een kind heeft van alles meegemaakt. Het krijgt ook nog de energieën en indrukken van de buitenwereld mee.
Het heeft met veel verwachtingen te maken. Van de school, de maatschappij, het systeem en stiekem vaak ook van de ouders die willen dat het kind het goed doet en zich vooral goed voelt.
En zo komt er steeds meer druk en bouwt het alleen maar op.
Door het kind ruimte te geven en niet vanuit paniek meteen in allerlei hulptrajecten te vliegen, kan het kind weer rustiger gaan ademen. Letterlijk op adem komen. Vaak komt alle onrust en alles wat niet helemaal lekker gaat, voort vanuit de alsmaar drukker wordende maatschappij. De lat die steeds hoger gelegd wordt aan alle kanten en vaak ook vanuit het kind zelf.
Het kind wat overal aan wil voldoen en ook nog eens een onwerkelijke wereld op zich af ziet komen via internet.
Logisch dat het op een gegeven moment teveel wordt voor het kind, toch?
Leer het kind te ontladen. Door juist eens uit die drukte te gaan. De natuur in. Een spelletje spelen. Een stuk fietsen. Of gewoon even lekker gek doen en grollen met elkaar.
De ontspanning, op welke manier dan ook, is het allerbelangrijkste.
Dat de druk even van het kind afgaat. Zodat het weer rustig kan ademhalen en even de vrijheid voelt van, ik hoef even niets.
Dat alles even van de schouders afvalt. In plaats van rennen van hot naar her. Om maar in oplossingen te leven en doelen te hebben.
Het kind moet zich goed voelen.
Kijk eens vanuit het kind en wat je zelf zou willen.
Zou jij het fijn vinden als altijd alle ogen op jou gericht zijn en jij altijd het signaal krijgt, je doet iets niet goed.
Dat er steeds meer verwachtingen zijn die bij jou worden neergelegd, terwijl je eigenlijk alleen maar een luisterend oor zoekt.
Iemand die begrip toont en begrijpt hoe jij je voelt.
En dat kan niemand vanuit het buitenkant.
Inleven is de weg naar de verandering in het kind.
Begrijpen en zien wat er gebeurd. En door dat begrip kan jij je kind beter begrijpen. Zien wie jouw kind echt is en wat het nodig heeft.
En vaak heeft het juist de hulp van buitenaf niet nodig.
En vraagt het kind onbewust om de verbinding aan te gaan.
Om meer tijd aan het kind te spenderen in plaats van altijd maar druk, druk, druk.
Zet het kind maar voor de tv of achter de ipad en ouders kunnen door met hun drukke leven.
Terwijl elk kind van binnenuit, heel hard roept. Zie mij, hoor mij, luister naar mij en verbindt met mij.
Een kind wil erkenning en begrip. Daar leeft een kind goed op.
Niet op alle signalen van buitenaf. Cijfers, hokjes, rapporten, verwachtingen. Noodzaak. Doen. Druk. En maar doorgaan.
Een kind heeft tijd nodig om weer op te laden. De balans weer te vinden. Te herpakken. Van alle drukte om hem of haar heen.
Een kind heeft tijd nodig om te genieten. En dat doet het kind niet door naar een scherm te turen. Of alleen maar met papa en mama door te rennen van afspraak naar afspraak.
Een kind heeft tijd nodig om te ontladen.
En vooral kind te zijn. Geen druk, geen verwachtingen. Spelen. Gek doen en even uitrazen. Of gewoon even lekker creatief bezig zijn.
Als ouder probeer je het goed te doen. Kijk echter wel wat écht goed is voor jouw kind en niet wat je denkt dat goed is.
Elk kind heeft andere aandacht nodig.
En vooral geen druk van buitenaf door allemaal hulp die ingeschakeld word.
Soms is het nodig, soms is het fijn. In de meeste gevallen bereik je er juist niets mee.
In mijn Praktijk werk ik door middel van Healing op afstand. Geen druk bij het kind en toch bevrijding van alle ballast.
Het kind leert weer zichzelf te zijn.
Een mooi en liefdevol proces, waar het kind echt baat bij heeft.
En bovenstaande tekst heb ik geschreven vanuit de ervaring vanuit mijn Praktijk. Ik kom zoveel kinderen tegen waarbij de externe hulp het kind juist nog verder van zichzelf af heeft gebracht.
Liefs Diana
https://www.defluisteringinjou.nl/healing-op-afstand-kind/